Dikt

Diktet eg leser ofte som eg fekk for lenge sida til en bursdag av Oda:

Kjære Terese!

Ein vakker dag i september
da alle sit med falda hender
dei ber om at dei ein engel skal få
Ein engel som gode vennskap vil så

Det blir ei jente så glad og sprudlande
at alle snur seg og smiler undrande
kven er det som smittar glede rundt seg?
da tenkjer mange: "Skulle ønske det var meg"

Men sjølvsagt er det ingen andre enn
snille Terese som gir alle ein klem
dersom dei er triste, såra eller nedfor
kjem ho og viser det ho er god for

Nemmelig det å vere seg sjølv
meir verdifull enn ei krune av sjølv
Difor er Terese ei som vi er så glade i
ho har gitt så mykje, og har meir å gå.

Takk, klem frå Oda!

Eg er utrulig glad i det her diktet. Tusen takk, Oda!